O metodzie
Istotą Mikrokinezyterapii jest manualne poszukiwanie zaburzeń naturalnych rytmów życiowych, na poziomie różnych tkanek organizmu. Zaczyna się od tkanki mięśniowej, poprzez nerwową, aż do błon śluzowych narządów wewnętrznych i gruczołów wydzielania wewnętrznego.
Zaburzenia te powstają w wyniku: urazów powypadkowych (skręcenie stawu, złamanie kości), nadmiernych czynników środowiskowych (wysoka i niska temperatura, natężenie dźwięku, wilgotność), chorób, zakażeń bakteryjnych, wirusowych i toksycznych oraz problemów emocjonalnych (sytuacje stresogenne).
Mikrokinezyterapia posługuje się specyficzną formą dotyku nazwaną „mikropalpacją” i zakłada, że ciało człowieka posiada naturalne mechanizmy samoleczenia, które mogą ulec zakłóceniu, gdy czynnik uszkadzający przewyższa możliwości obronne organizmu. Następuje wtedy zjawisko zapamiętywania urazu nazwane w metodzie „blizną chorobową”, zakłócającą rytmy życiowe tkanek organizmu.
Podczas terapii następuje stymulacja, przywracająca naturalne rytmy życiowe. Daje to w efekcie rozluźnienie tkanki mięśniowej, nerwowej i mięśniówki gładkiej narządów wewnętrznych, gruczołów wydzielania wewnętrznego, a także wszystkich stawów ciała.
Mikrokinezyterapia jest szczególnie przydatna w usuwaniu powypadkowego bólu i sztywności mięśni oraz ograniczeń ruchomości stawów. Ponadto pozwala organizmowi uruchomić naturalne procesy samoleczenia zarówno podczas choroby, jak i rekonwalescencji.
Autorami metody są dwaj francuscy fizjoterapeuci – Daniel Grosjean i Patrice Benini. Mikrokinezyterapia jest nauczana i stosowana w wielu krajach na świecie. Jej początki, to pierwsza połowa lat siedemdziesiątych XX wieku. Na dzień dzisiejszy kursy ukończyło około 5000 terapeutów.
Twórcy, wraz z wieloma terapeutami tej metody wykonali w warunkach klinicznych oraz w gabinetach prywatnych, liczne badania i obserwacje, które zebrano i usystematyzowano w Centrum Kształcenia Mikrokinezyterapii w Point a Mousson we Francji.
Mikrokinezyterapia na poziomie mięśni
1. Zjawisko samoleczenia organizmu – „filozofia” terapii odwołuje się do naturalnych zdolności regeneracyjnych organizmu, gdzie przy zmiennych warunkach zewnętrznych istota żywa utrzymuje stałość środowiska wewnętrznego – homeostazę. Kiedy agresja zewnętrzna przewyższa możliwości obrony, na ciele osobnika zapisuje się ślad – blizna patogenna, powodująca zakłócenie rytmu życiowego tkanek. Mikrokinezyterapia szukając etiologii blizny patogennej, bada wszystkie rodzaje agresji, zapisane na poziomie tkanek i narządów wewnętrznych. Rozróżnia się agresje powypadkowe (skręcenie stawu, złamanie kości), środowiskowe (wysoka i niska temperatura, natężenie dźwięku, wilgotność ) bakteryjne, wirusowe, toksyczne a wreszcie emocjonalne (sytuacje stresogenne).
Schematyczne przedstawienie mechanizmu agresji
2. Rytm życiowy tkanek – amerykański naukowiec Sutherland zaobserwował, badając mikroruchy kości czaszki, że ciało człowieka ożywiane jest sześciosekundowymrytmem o amplitudzie trzech sekund wznoszenia i trzech opadania. Wieloletnie obserwacje francuskich badaczy pozwoliły dojść do wniosku, że w dorosłym organizmie występują trzy podstawowe rytmy życiowe, odpowiadające rytmom życiowym trzech listków zarodkowych embrionu: mezodermie, ektodermie i endodermie. Z listków powstają wszystkie tkanki istoty żyjącej.
3. Mikropalpacja – swoista, delikatna forma dotyku, pozwalająca określić kondycję tkanek całego organizmu. Na etapie diagnostyki określa blizny patogenne, będące śladem zaburzenia rytmu życiowego. Terapeutycznie oznacza specyficzną i różnorodną, w zależności od rodzaju tkanek, manualną stymulację, mającą na celu wyrównanie zaburzonych rytmów. Efektem jest uruchomienie mechanizmu samoleczenia.
Na przykład, powypadkowe urazy mięśniowe leczone są poprzez delikatne (powtórka urazu na minimalnym poziomie) rozciągnięcie sztywnych i bolesnych włókien mięśniowych na przyczepach.
Podstawą naukową mikrokinezyterapii jest embriologia.
Przekrój poprzeczny trzytygodniowego zarodka.
Z ektodermy (ektoblast), mającej rytm życiowy dwudziestuośmiu sekund (czternaście wznoszenia i czternaście opadania), powstają docelowo tkanki układu nerwowego i naskórka. Mezoderma (mezoblast), dająca tkankę mięśniową, skórę i kości, posiada 6-cio sekundowy rytm życiowy. Natomiast endoderma (endoblast), z której powstają błony śluzowe narządów wewnętrznych, wykazuje 60-cio sekundowy rytm.
Początki mikrokinezyterapii dotyczyły pracy na poziomie dysfunkcji tkanki mięśniowej. Mezoderma zbudowana jest z trzech części: mezodermy przyosiowej, mezodermy bocznej i mezodermy pośredniej.
4. Mezoderma przyosiowa
Schematyczne przedstawienie mezodermy przyosiowej
Znajduje się w grzbietowej części embrionu. Z mezodermy przyosiowej, z jej części bocznej, powstaje skóra, z części środkowej mięśnie okołokręgosłupowe, z części przyśrodkowej kości kręgów i żebra. Robocza hipoteza zakładała, że w ciele dorosłego organizmu, podobnie jak w embrionie, zachowana jest pamięć łączności pomiędzy skórą a mięśniami mezodermy przyosiowej. Zrodziło się pytanie, czy skóra może dać informację o kondycji mięśni? Wieloletnie doświadczenia potwierdziły tę hipotezę. Pozwoliło to na określenie oryginalnej i unikalnej mapy skórnej, gdzie każdemu z mięśni, pochodzącemu z mezodermy przyosiowej, odpowiadają dwa, ściśle określone, fragmenty skóry, występujące niezależnie od siebie w górnej i dolnej części ciała. Daje to terapeucie możliwość wyboru strefy w zależności od osobistych upodobań oraz w sytuacjach utrudniających dostęp do odpowiednich stref skórnych (opatrunek gipsowy, rany, oparzenia itp.).
Mapy skórne mięśni pochodzących z mezodermy przyosiowej
Każdy z urazów mięśnia pochodzącego z mezodermy przyosiowej, niezależnie od usztywnienia określonej części skóry, daje ograniczenie rotacji określonych kręgów kręgosłupa na poziomie metameru pierwotnego. Z praktycznego punktu widzenia daje to możliwość poprawy ruchomości kręgów poprzez rozluźnienie mięśnia, który dość często znajduje się w dużej odległości od niego. Urazy mięśni, które są embriologicznie starsze
od kości, z punktu widzenia mikrokinezyterapii są ważniejsze od problemów stawowych kręgosłupa. Ciekawym jest, że urazy stref skórnych nie wpływają na kondycję mięśni i kręgów.
5. Mezoderma boczna i pośrednia
Znajduje się w brzusznej części embrionu. Zbudowana jest z dwóch listków, bocznego somatopleury i przyśrodkowego splanchnopleury.
Przekrój poprzeczny trzytygodniowego zarodka.
Z somatopleury powstają mięśnie prążkowane tułowia oraz kończyn górnej i dolnej. Natomiast z splanchnopleury powstaje mięśniówka gładka narządów wewnętrznych i gruczołów dokrewnych. Mezoderma boczna podzielona jest na łańcuchy mięśniowe, nazwane w mikrokinezyterapii Drogami.
W zależności od poziomu kręgosłupa, z którego wychodzą, dzieli się je na drogi głowy (9), drogi kończyny górnej (6), drogi kończyny dolnej (6), drogi zwieraczy (3) i wreszcie drogi ogona (6), pochodzące z mezodermy pośredniej.
Schematyczny rozkład dróg
Roboczy schemat Drogi VII
Każdej drodze przyporządkowany jest określony narząd wewnętrzny lub gruczoł dokrewny. Każda z dróg podzielona jest na pięć części, zawierających jeden lub kilka mięśni.
W wypadku dróg tułowia część pierwsza zawiera mięśnie obsługujące stawy głowy, część druga, to mięśnie stawu ramiennego lub biodrowego, część trzecia to mięśnie stawu łokciowego lub kolanowego, część czwarta nadgarstka lub stawu skokowego i piąta, to mięśnie dłoni i stopy. W części trzeciej każdej z dróg zawsze znajduje się „mięsień świadek”, pozwalający zdobyć informacje o urazie określonego mięśnia lub mięśni drogi.
Badanie palpacyjne z boku kręgosłupa, na kościach śródręcza (drogi kończyny górnej) lub śródstopia (drogi kończyny dolnej) pozwala określić drogę, w której znajduje się urażony mięsień.
Charakterystycznym jest, że każdy uraz mięśnia określonej drogi tworzy automatycznie usztywnienie: wszystkich mięśni tego łańcucha mięśniowego, usztywnienie wszystkich stawów obsługiwanych przez nie oraz mięśniówki gładkiej przypisanego narządu wewnętrznego.
Z mezodermy pośredniej powstaje układ moczowo-płciowy. Praktyka, poparta wiedzą embriologiczną, pozwoliła dojść do roboczej hipotezy zakładającej, że poszczególne narządy układu moczowo-płciowego przy pomocy powięzi mają połączenia z poszczególnymi kośćmi ciała. Stwierdzono, że każdorazowa dysfunkcja narządów układu moczowo-płciowego na poziomie mięśniowym, nerwowym czy też błon śluzowych, tworzy automatycznie usztywnienie i skrócenie odpowiedniej powięzi. Wiedza ta pozwoliła zrozumieć wpływ ww. narządów na skrzywienia kręgosłupa. Na przykład w ten sposób można hipotetycznie tłumaczyć początki skolioz u dojrzewających dziewcząt, mających bolesne menstruacje.
Schematyczne przedstawienie powięziowych połączeń narządów układu moczowo – płciowego z kośćmi
Przyczepy macicy i prostaty: |
Przyczepy jąder i jajników: |
Przyczepy nerki: |
1 macica, 6 prostata | 1 jajniki, 6 jądra | 1 nerka, pęcherz moczowy |
2-5 przyczepy kostne | 2-5 przyczepy kostne | 2-5 przyczepy kostne |
6. Ektoderma
Z ektodermy powstaje układ nerwowy i naskórek. Po latach doświadczeń udało się na poziomie naskórka wyodrębnić mapy odpowiadające poszczególnym etapom rozwoju filogenetycznego układu nerwowego. Jako uraz nerwowy Mikrokinezyterapia rozumie zaburzenie przesyłania informacji poprzez nerwy. Docelowo daje to usztywnienie mięśni gładkich i prążkowanych oraz ograniczenie ruchomości stawów.
Schemat mapy układu nerwowego na powierzchni naskórka
7. Endoderma
W oparciu o embriologię, filogenezę i wieloletnie doświadczenia, na poziomie ciała wyodrębniono strefy dające informacje o zaburzeniu rytmów życiowych błon śluzowych narządów wewnętrznych. W podobny sposób powstały strefy diagnostyczne informujące o zaburzeniach powstałych na wskutek agresji środowiskowych, bakteryjnych, wirusowych, toksycznych, a wreszcie emocjonalnych.
Należy wyraźnie podkreślić, że cała Mikrokinezyterapia powstawała na bazie praktycznych obserwacji, potwierdzanych przez powiększającą się z roku na rok grupę terapeutów.
Do obserwacji praktycznych sukcesywnie dobudowywano teorię. Każda osoba, nawet bez przygotowania, może bez problemu palpacyjnie wyczuć ograniczenie ruchomości na przykład stawu ramiennego przy rozciągnięciu (sztuczny uraz) na przyczepach mięśni nie obsługujących bezpośrednio ten staw. I tak mięśnie: krawiecki (droga VII) i naprężacz powięzi szerokiej (droga XI), nie przypisane anatomicznie do stawu ramiennego, tworzą wyczuwalne pod palcami ograniczenie jego ruchomości.
Niezależnie od tego „sztuczny uraz” wyżej wymienionych mięśni tworzy automatyczne usztywnienie mięśniówki gładkiej śledziony (droga VII) lub pęcherzyka żółtkowego (droga XI).
W podobny sposób można wykazać usztywnienie strefy skórnej na przyśrodkowej części uda, trochę powyżej stawu kolanowego i ograniczenie ślizgu bocznego na poziomie kręgów C3 – C5, powstałych w wyniku rozciągnięcia mięśnia przepony, pochodzącego z mezodermy przyosiowej.
Tego typu obserwacje powstałe w wyniku wielu lat pracy z pacjentami, pozwoliły stworzyć materiał, który na dzień dzisiejszy obejmuje kurs A i B. Pokazują one „filozofię” powstawania metody.